Donderdag 6 april.
'Angstzweet' tijdens de wandeling door het stille achterland.
Het eerste nachtje in de herberg is goed bevallen. We hebben gezelschap van een Fransman, Pierre. Hij is zeer proper ingesteld en vanmorgen ging hij bijna met de dweil achter hem aan de herberg uit. Ik ga me bijna schuldig voelen dat ik niet even heb geholpen.
We vinden snel de route en meteen via een smal bergpad klimmen we hogerop. Het is opletten geblazen dat we vanwege het hoge struikgewas de route niet mislopen. Even dreigt het te gebeuren, maar de GPS brengt uitkomst. We klimmen en dalen over de smalle paden door de heuvels en genieten van de mooie vergezichten, de groene heuvels die bezaaid zijn met de vele kleuren van de aanwezige voorjaarsbloemen.
Zelfs orchideeën treffen we op ons pad. Na een kilometer of 6 verandert het smalle pad in een breed pad en zien we af en toe een Haciënda waar men hoofdzakelijk geiten houdt of het is verlaten. De stilte wordt altijd verbroken door hondengeblaf en dan staan wij op scherp. Als we een grote Haciënda bijna passeren worden we verrast door drie grommende honden. Het formaat is groot en hun parelwitte tanden worden uitgebreid aan ons getoond.
(Geen idee welk merk tandpasta ze gebruiken). Daar raken we van onder de indruk. Ze komen stapje voor stapje dichterbij, de koppen dreigend naar ons gericht en het grommen gaat over in... Het angstzweet breekt bij ons uit, want het voelt absoluut niet goed. Wij lopen achteruit en houden onze blik op de honden, inmiddels heb ik een steen in mijn hand en maak paniekerige werpgebaren, waar ze een beetje van terugdeinzen. George gebruikt zijn dazer, maar met drie honden voor ons is het snel schakelen om ze alledrie op afstand te houden. Langzaam winnen we terrein en blijven de honden staan. We blijven achteruit lopen en verliezen ze voorlopig niet uit het oog. Eindelijk blijven ze grommend en blaffend staan en laten ons nog eenmaal weten dat wij te dicht bij hun territorium hebben gelopen. Ontdaan van het gebeuren vervolgen we onze route door de heuvels. Geen dorp in de omgeving te zien. Wel heel in de verte een wit dorp tegen een berg geplakt. We pauzeren nog vlakbij een oude waterput en lopen over het droge kleipad richting ons eindpunt van vandaag.
Af en toe is het flink klimmen en dalen. Als het dorp in zicht komt wacht ons nog een flinke lus met klim om het dorp binnen te komen. Villanueva ligt hoog tegen de heuvel aangeplakt met op de achtergrond het La Torcalgebergte.
We begeven ons naar het gemeentehuis waar we een stempel halen en vragen waar we de sleutel voor de herberg kunnen krijgen. Aangekomen bij de herberg staat Pierre ons al op te wachten. Hij wil graag de eerste zijn en houdt van stevig doorlopen. Ook goed, er is plek genoeg in de kleine herberg waar 8 stapelbedden staan. Het ziet er redelijk proper uit. Douchen maar en daarna op zoek naar een eettentje en een WiFi aansluiting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten